Een boeket rozen en uit eten, daarna gehoopt op wat aandacht van haar. In plaats daarvan hebben we hebben de kinderen naar bed gebracht en daarna is zij ingeslapen. Volgend jaar weer een kans, zullen we maar zeggen.
Misschien een domme vraag van een single dude, maar had je die hoop ook met haar gedeeld? Zo van speels te vragen “wat dacht je ervan, lieverd, heb je zin vanavond om met mij te ‘stoeien’?”
Of was het een stille hoop?
Dat heb ik zeker, ik ben vrij mondig want ik ben een liberale Nederlander. Maar het aangeven van mijn behoeftes ervaart zij als druk zetten en haar guilttrippen en dan gaat ze de hakken in het zand zetten. Ik moet van haar stilzwijgend, zonder discussie, accepteren dat zij er nu even geen zin in heeft. Zij is oorspronkelijk Zwitsers en -- bij gebrek aan een betere, moderne term -- vrij woke. Niet mee te discussieren, daar hadden we een therapeut voor nodig.