Weet je wat ook klote is, dat als je 100% arbeidsongeschikt bent, dat je dan geen recht hebt op arbeidskorting in de WIA. de arbeidskorting is bedoeld om mensen te stimuleren tot werken. Maar zieke mensen zijn te ziek om te werken, dus je kan stimuleren wat je wil, maar die kunnen niet. Hierdoor is de WIA in de praktijk niet 70% van je loon als je netto kijkt, maar vaak wel honderden euros minder per maand. Soms betalen mensen twee keer zoveel belasting over hun WIA als over 70% van het loon dat ze eerder hadden. Soort boete omdat je ziek bent.
Ze hadden het ook recht kunnen trekken door de arbeidskorting op te heffen, maar dat doen ze niet. Dit is overigens een besluit van deze regering volgens mij. Ik had niet verwacht dat die echt iets aan bestaanszekerheid gingen doen, maar het is een bizarre beslissing als je wel belooft dat te doen.
In mijn geval komt daarbij dat de wachtlijsten voor vergoede behandeling van mijn aandoening zo lang zijn dat ik na bijna 3 jaar nog steeds op geen enkele wachtlijst sta. Ik betaal dus zelf, want bij niet-vergoede behandeling kan ik wel terecht en als ik niks doe is het leven niet dragelijk voor mij. Dat kost me ook weer €600,- tot €800,- in de maand.
Hiermee zit ik netto onder de armoedegrens en leef ik grotendeels van het geld van mijn partner. Ik heb helemaal geen recht op toeslagen of hulp van de gemeente of welke instantie dan ook, want die kijken alleen naar mij bruto inkomen en niet naar wat ik netto overhou nadat ik dus extra belastingen betaal en hoge zorgkosten heb.
Dus geen bestaanszekerheid voor mij in elk geval. En ik neem aan voor veel mensen in deze situatie. Ik heb jarenlang 60 tot 80 uur gewerkt, proberen bij te dragen aan de maatschappij en gewoon mijn sociale lasten betaalt. Hoewel ik vind dat ook mensen waarvoor dat niet geldt gewoon recht hebben op grond onder hun voeten, voelt het extra wrang ofzo. Het voelt een beetje naïef dat ik zo mijn best deed altijd en ging voor wat goed was voor iedereen, aangezien de maatschappij mij dus gewoon keihard laat vallen.
Maargoed, einde rant. Sorry daarvoor. Frustratie is groot en ik ben te ziek om er iets constructiefs mee te doen, dus dan komt het er zo uit. Ik heb nog het geluk dat mijn omgeving het financieel kan opvangen. Ik kan mijn behandelingen doen en ik leef niet op straat. Veel mensen zijn veel slechter af.
De logica is volgens mij dat je solidariteit en draagvlak creëert als iedereen mee betaald met belastingen, ook al is het maar een beetje. Maar, dan moet het minimumloon wel 105% zijn van het minimumloon, als je snapt wat ik bedoel.